21/7/10

Η μπαλάντα του Ούρι σε σχολιασμό Νίκου Ματσούκα.


Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
Ουρανέ, φίλε μακρινέ

Πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
Πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
Πως ν’αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
Αχ, ουρανέ, πόνε μακρινέ

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό
Το γαλανό
Κι ακούω μια φωνή
Καμπάνα γιορτινή
Να με παρακινεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί
Εκεί, εκεί
Που χτίζουνε φωλιά
Αλλόκοτα πουλιά
Στου ήλιου τα σκαλιά

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό
Το γαλανό
Και μια φωνή τρελή
Σαν χάδι κι απειλή
Κοντά της με καλεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί
Εκεί, εκεί
Μου τάζει ωκεανούς
Κομήτες φωτεινούς
Και ό,τι βάζει ο νους.

"Η μπαλλάντα του Ούρι, σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική του Μάνου Χατζιδάκη, πέρα από την απαράμιλλη αισθητική δόνηση, που προσφέρει στον καθένα, αποτελεί μια ποιητική και μουσική δημιουργία με συνταρακτικές μεταφυσικές προεκτάσεις. Με έναν τρυφερό σπαραγμό, ελαφρό και απαλό ωστόσο, αλλά σε ένα κλίμα χαρμολύπης, ο παραπονούμενος μας λέει πως δεν μπορεί ν’αρνηθεί τη μάνα γη αφήνοντας της ζωής το φως το ξανθό, και να πάει να σμίξει με τον ουρανό, αυτόν τον μακρινό φίλο. Δεν ξέρω άλλη ποίηση και μουσική, που να παριστάνουν τόσο ζωντανά και αληθινά το τραγικό σκίσιμο μακρινού φίλου ουρανού και μάνας γης. Προσωπικά – και αυτό αποτελεί αυστηρά προσωπική μου κρίση – μόνο στα περιώνυμα ιδιόμελα του Ιωάννη του Δαμασκηνού βρήκα μια τέτοια τραγική αλήθεια."

Ν.Ματσούκα, Πολιτισμός Αύρας Λεπτής, εκδ. Το Παλίμψηστον, Θεσσαλονίκη, 2000, σελ. 379.

6 σχόλια:

suncitizen είπε...

Δεν μπορείς να απαρνηθείς το πρόσκαιρο και φθαρτό που σίγουρα θα χάσεις, για το αιώνιο;

Unknown είπε...

Αυτο που λες προσκαιρο και φθαρτο το βιωνουμε δεν μας ειναι αγνωστο...ισως γιαυτο προτιμαμε να μενουμε εδω...ο φοβος του αγνωστου...αγνωστο μπορει να σημαινει και ανυπαρκτο...

Unknown είπε...

Αυτο που λες προσκαιρο και φθαρτο το βιωνουμε δεν μας ειναι αγνωστο...ισως γιαυτο προτιμαμε να μενουμε εδω...ο φοβος του αγνωστου...αγνωστο μπορει να σημαινει και ανυπαρκτο...

Unknown είπε...

Αυτο που λες προσκαιρο και φθαρτο το βιωνουμε δεν μας ειναι αγνωστο...ισως γιαυτο προτιμαμε να μενουμε εδω...ο φοβος του αγνωστου...αγνωστο μπορει να σημαινει και ανυπαρκτο...

Unknown είπε...

Ν μπορεις

Ανώνυμος είπε...

Στο αριστούργημα του Ντοστογέφσκι
Ο μεγάλος ιεροεξεταστής συλλαμβάνει τον ξαναεμφανισθεντα
Ιησού μετά 1500 χρόνια λέγοντας του:
Θα σε αφήσω πάλι ελεύθερω μόνο
όταν κρατήσεις το στόμα σου κλειστό
και δεν πεις τίποτα συμπληρωματικό
στη τότε διδασκαλία σου.
Εμείς συμβιβαστήκαμε με τον άνθρωπο για να μπορέσει να διαχειρίζεται σωστά την ελευθερία
που του έδωσες.
Αυτά λέει ο καθολικός Καρδινάλιος.
Η δίκη μας ορθόδοξη θεολογία
στηρίζεται δογματικά στα λόγια
του Χριστού,που δεν ξανάνοιξε το
στόμα του και στους πρώτους που
τον είδαν και τον άκουσαν τους
απόστολους και πατέρες της
εκκλησίας.
Ο λόγος του Χριστού γράφηκε πρώτη
φορά στα ελληνικά γιατί μόνο σ’αυτή
τη γλώσσα υπήρχε ανεπτυγμένη
η κατάλληλη ορολογία για όλες τις
πτυχές της ανθρώπινης ζωής.
Εάν λοιπόν τα πρώτο-λεχθέντα και
πρωτ’ακουσθεντα λόγια είναι τέλεια,
τότε είναι σαν μια μηχανή ρολς-
ροις και δεν χρειάζεται επισκευή.