31/8/08

"Κώστα, πάρε πατατούλες, είναι πολύ νόστιμες..."

Διάβασα ένα πόστ που με άρεσε πολύ και είπα να σας το προτείνω. Ο τίτλος του είναι «Γιατί οι γυναίκες φοβούνται την ισότητα;» και αφορά σε κάποια περιστατικά που τράβηξαν το ενδιαφέρον της συγγραφέως.

30/8/08

Σχετικά με την τιμωρία και άλλες αρρώστιες.

Τι είναι τιμωρία; Ας υποθέσουμε πως η φυλακή είναι μία είδους τιμωρία που η κοινωνία επιβάλει στα μέλει τα οποία αυτή αποφασίζει ότι βλάπτουν το κοινωνικό συμφέρον. Εδώ δημιουργούνται 2 βασικά ερωτήματα. 1ον πιο είναι το κοινωνικό συμφέρον και 2ον πως αυτό βλάπτεται. Η αλήθεια είναι πως αν απαντώντας σε αυτά τα 2 ερωτήματα προσπαθήσεις να διατηρήσεις μία πολύπλευρη οπτική του θέματος θα βρεις και δίκαια και άδικα σε όλες τις πλευρές. Θα μπλέξεις σε λίστες με πάμπολλα επιχειρήματα που στηρίζουν πολλές φορές απόψεις που είναι εντελώς αντίθετες. Θα βρεθείς σε μία κατάσταση τόσο δαιδαλώδεις που η πολυπλοκότητά της καταδεικνύει το πόσο άρρωστη είναι. Και πραγματικά το υγειές είναι απλό. Το σημαντικό είναι αν έχουμε τις προϋποθέσεις να διακρίνουμε το καλό από το κακό. Γιατί βρισκόμαστε σε έναν κόσμο που το υγειές το παρουσιάζει ως άρρωστο και το άρρωστο ως υγείες. Και η τιμωρία ή η δίψα για δικαιοσύνη καταδεικνύει την έλειψε υγείας που μας διακατέχει.

26/8/08

Είναι κρίμα.

ἀνάψαντες γὰρ πυρὰν προσελάβοντο πάντας ἡμᾶς διὰ τὸν ὑετὸν τὸν ἐφεστῶτα καὶ διὰ τὸ ψῦχος (Πράξ. 28,2)

Είναι άνθρωποι που εκφράζονται θερμά και άλλοι πάλι που ο τρόπος που φέρονται θα χαρακτηριζόταν ως ψυχρός άσχετα από την εμπιστοσύνη που διέπει μία σχέση. Έχω φίλους και γνωστούς που αισθάνεσαι πως ένα αόρατο πεδίο υπάρχει τριγύρω τους και δεν σε αφήνει να πλησιάσεις ή που ενώ τους γνωρίζεις καιρό δεν δίνετε ούτε μία χειραψία όταν βρίσκεστε. Από την άλλη μεριά είχα γνωρίσει κάποιους μουσουλμάνους που ήταν πολύ άνετοι μεταξύ τους και πολύ θερμοί στις σωματικές τους χειρονομίες χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι. Απλά είναι θέμα κουλτούρας. Λόγω του πολιτιστικού χάσματος για τα ελληνικά δεδομένα αυτό ήταν σαφέστατα παρεξηγήσιμο πόσο μάλλον για δεδομένα άλλων κοινωνιών πιο δυτικών. Από την πλευρά τους η δικιά μας συμπεριφορά φαντάζει περίεργη και δυσνόητη.
Ίσως πάλι είναι πιο προσωπικό θέμα που αφορά στον χαρακτήρα του καθενός και εξαρτάται από το πώς έχει μάθει καθένας στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο που έχει ζήσει και από το πώς αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Είναι ένας τρόπος έκφρασης και ο κάθε άνθρωπος με τον δικό του τρόπο εκφράζει αυτό που αισθάνεται. Σημασία έχει η ποιότητα της σχέσης που έχουμε αναπτύξει και αναπτύσσουμε με τον κάθε άνθρωπο και όχι ο τρόπος που ο καθένας εκφράζεται μέσα σε μία σχέση. Πάντως πολλές φορές αυτός ο τρόπος μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις αν δεν γίνεται αντιληπτό το τι θέλουμε να δηλώσουμε ή το πώς έχουμε μάθει να συμπεριφερόμαστε. Άλλοτε πάλι μας συμφέρει να μην είναι τα πράγματα ξεκάθαρα ώστε να ελισσόμαστε ανάλογα με την κάθε περίσταση και περίπτωση και να ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτό μας. Να βλέπουμε ένα κακώς νοούμενο συμφέρον χειρίστης ποιότητας που δεν αφήνει χώρο για άλλα πρόσωπα στην ζωή μας. Γιατί σε αυτήν την περίπτωση δεν ξέρω αν έχουμε την δυνατότητα να οικοδομήσουμε κάποιου είδους σχέση είτε φιλική είτε ερωτική. Και είναι κρίμα να καταδικάζουμε τον εαυτό μας στην κόλαση της μοναξιάς. Είναι κρίμα.