ἀνάψαντες γὰρ πυρὰν προσελάβοντο πάντας ἡμᾶς διὰ τὸν ὑετὸν τὸν ἐφεστῶτα καὶ διὰ τὸ ψῦχος (Πράξ. 28,2)
Είναι άνθρωποι που εκφράζονται θερμά και άλλοι πάλι που ο τρόπος που φέρονται θα χαρακτηριζόταν ως ψυχρός άσχετα από την εμπιστοσύνη που διέπει μία σχέση. Έχω φίλους και γνωστούς που αισθάνεσαι πως ένα αόρατο πεδίο υπάρχει τριγύρω τους και δεν σε αφήνει να πλησιάσεις ή που ενώ τους γνωρίζεις καιρό δεν δίνετε ούτε μία χειραψία όταν βρίσκεστε. Από την άλλη μεριά είχα γνωρίσει κάποιους μουσουλμάνους που ήταν πολύ άνετοι μεταξύ τους και πολύ θερμοί στις σωματικές τους χειρονομίες χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι. Απλά είναι θέμα κουλτούρας. Λόγω του πολιτιστικού χάσματος για τα ελληνικά δεδομένα αυτό ήταν σαφέστατα παρεξηγήσιμο πόσο μάλλον για δεδομένα άλλων κοινωνιών πιο δυτικών. Από την πλευρά τους η δικιά μας συμπεριφορά φαντάζει περίεργη και δυσνόητη.
Ίσως πάλι είναι πιο προσωπικό θέμα που αφορά στον χαρακτήρα του καθενός και εξαρτάται από το πώς έχει μάθει καθένας στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο που έχει ζήσει και από το πώς αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Είναι ένας τρόπος έκφρασης και ο κάθε άνθρωπος με τον δικό του τρόπο εκφράζει αυτό που αισθάνεται. Σημασία έχει η ποιότητα της σχέσης που έχουμε αναπτύξει και αναπτύσσουμε με τον κάθε άνθρωπο και όχι ο τρόπος που ο καθένας εκφράζεται μέσα σε μία σχέση. Πάντως πολλές φορές αυτός ο τρόπος μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις αν δεν γίνεται αντιληπτό το τι θέλουμε να δηλώσουμε ή το πώς έχουμε μάθει να συμπεριφερόμαστε. Άλλοτε πάλι μας συμφέρει να μην είναι τα πράγματα ξεκάθαρα ώστε να ελισσόμαστε ανάλογα με την κάθε περίσταση και περίπτωση και να ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτό μας. Να βλέπουμε ένα κακώς νοούμενο συμφέρον χειρίστης ποιότητας που δεν αφήνει χώρο για άλλα πρόσωπα στην ζωή μας. Γιατί σε αυτήν την περίπτωση δεν ξέρω αν έχουμε την δυνατότητα να οικοδομήσουμε κάποιου είδους σχέση είτε φιλική είτε ερωτική. Και είναι κρίμα να καταδικάζουμε τον εαυτό μας στην κόλαση της μοναξιάς. Είναι κρίμα.
Είναι άνθρωποι που εκφράζονται θερμά και άλλοι πάλι που ο τρόπος που φέρονται θα χαρακτηριζόταν ως ψυχρός άσχετα από την εμπιστοσύνη που διέπει μία σχέση. Έχω φίλους και γνωστούς που αισθάνεσαι πως ένα αόρατο πεδίο υπάρχει τριγύρω τους και δεν σε αφήνει να πλησιάσεις ή που ενώ τους γνωρίζεις καιρό δεν δίνετε ούτε μία χειραψία όταν βρίσκεστε. Από την άλλη μεριά είχα γνωρίσει κάποιους μουσουλμάνους που ήταν πολύ άνετοι μεταξύ τους και πολύ θερμοί στις σωματικές τους χειρονομίες χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι. Απλά είναι θέμα κουλτούρας. Λόγω του πολιτιστικού χάσματος για τα ελληνικά δεδομένα αυτό ήταν σαφέστατα παρεξηγήσιμο πόσο μάλλον για δεδομένα άλλων κοινωνιών πιο δυτικών. Από την πλευρά τους η δικιά μας συμπεριφορά φαντάζει περίεργη και δυσνόητη.
Ίσως πάλι είναι πιο προσωπικό θέμα που αφορά στον χαρακτήρα του καθενός και εξαρτάται από το πώς έχει μάθει καθένας στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο που έχει ζήσει και από το πώς αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Είναι ένας τρόπος έκφρασης και ο κάθε άνθρωπος με τον δικό του τρόπο εκφράζει αυτό που αισθάνεται. Σημασία έχει η ποιότητα της σχέσης που έχουμε αναπτύξει και αναπτύσσουμε με τον κάθε άνθρωπο και όχι ο τρόπος που ο καθένας εκφράζεται μέσα σε μία σχέση. Πάντως πολλές φορές αυτός ο τρόπος μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις αν δεν γίνεται αντιληπτό το τι θέλουμε να δηλώσουμε ή το πώς έχουμε μάθει να συμπεριφερόμαστε. Άλλοτε πάλι μας συμφέρει να μην είναι τα πράγματα ξεκάθαρα ώστε να ελισσόμαστε ανάλογα με την κάθε περίσταση και περίπτωση και να ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτό μας. Να βλέπουμε ένα κακώς νοούμενο συμφέρον χειρίστης ποιότητας που δεν αφήνει χώρο για άλλα πρόσωπα στην ζωή μας. Γιατί σε αυτήν την περίπτωση δεν ξέρω αν έχουμε την δυνατότητα να οικοδομήσουμε κάποιου είδους σχέση είτε φιλική είτε ερωτική. Και είναι κρίμα να καταδικάζουμε τον εαυτό μας στην κόλαση της μοναξιάς. Είναι κρίμα.
3 σχόλια:
Γεια σου Σμέμνιε.Ενδιαφέρον αυτό που έγραψες και με βρίσκει σε πολλά σύμφωνο. Πράγματι έχω παρατηρήσει μουσουλμάνους στο δρόμο πιασμένοι χέρι-χέρι ή και αγκαζέ, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι μόλις κατέφθασαν από την Τήλο :)) Και παρατηρώ πως και εγώ στιγμιαία παρεξηγώ μία τέτοια στάση,επηρεασμένος από την γενική τάση να σεξουαλικοποιούμε απλές,ανθρώπινες μορφές επικοινωνίας και τρυφερότητας.Δε ξέρω αν η παρεξηγημένη χριστιανική ηθική μας το επιβάλει αυτό ή η σωματική μας νεύρωση,που εγκλωβίζει κάθε αυθόρμητη έκφραση αγάπης.Ίσως να είναι σαν το αυγό με την κότα.Οι σωματικές επαφές θεωρώ ότι είναι συμπληρωματικές και πολύ πιο αληθινές μορφές επικοινωνίας από το λόγο,που τις περισσότερες φορές καταντά στείρος και προβλέψιμος. Tέλος είναι πράγματι κρίμα να καταντά κανείς μόνος, αν σκεφθεί κανείς ότι σ'αυτή την κατάσταση βρίσκονται πάρα πολλοί που δεν το ξέρουμε. Ας ενώσουμε τις μοναξιές μας λοιπόν.
Θεωρώ πως σε κάθε ουσιαστική φιλική σχέση ενυπάρχει το ερωτικό στοιχείο. Απλά σε μία ερωτική παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Σε αυτό το πλαίσιο οιαδήποτε μορφή επικοινωνίας δύναται να εμπεριέχει ερωτικό στοιχείο είτε σε πρωταγωνιστικό ρόλο είτε σε μη. Αναφορικά με το ότι παρεξηγούμε παρόμοιες στάσεις οφείλετε στο ότι δεν μάθαμε (εγώ τουλάχιστον) να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας και απλά ασχολούμαστε με τους άλλους είτε καλοπροαίρετα είτε όχι. Ας ενώσουμε τις μοναξιές μας λοιπόν, συμφωνώ. Το ζήτημα είναι αν μπορούμε να αφήσουμε την βόλεψή μας και αν μπορούμε να δούμε τον κόσμο και τον εαυτό μας μέσα σε αυτόν διαφορετικά. Αν έχουμε την δυνατότητα να καταλάβουμε το πραγματικό μας συμφέρον και να έχουμε το θάρρος να αλλάξουμε τρόπο αντίληψης και να δούμε πέρα από εκεί που μάθαμε να βλέπουμε (κλεμμένο). Να δούμε ότι το δικό μας συμφέρον και το συμφέρον του διπλανού μας είναι κοινό. Κοινό όπως ο αέρας το νερό η γη ο χρόνος και ο χώρος που έχουμε. Κάθε αρπακτική βουλιμία και κάθε κτητική ενέργεια είναι και ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο.
βρίσκω κι εγώ εξαιρετικά ενδιαφέρον το κείμενο. και θα συμφωνήσω με τον φίλο kyziko "Ας ενώσουμε τις μοναξιές μας λοιπόν." Καλό σου απόγευμα.
Δημοσίευση σχολίου