22/9/07

Αυτές οι χριστιανές δεν έχουν τον Θεό τους

Πλατεία Ναβαρίνου. Περπατώ. Σκέφτομαι την ανελευθερία που διέπει την ελληνική νοοτροπία. Σκέφτομαι την ελευθέρια που τα «παιδιά της Ναβαρίνου» έχουνε ως τρόπο ζωής. Στο mp3 ο Μάνος να παίζει με έντονες πινελιές συναισθημάτων, εντείνοντας την μελαγχολία που αποπνέει η πόλη, από τα αρχαία θεμέλιά της που έχω μπροστά μου, ως τα μοντέρνα κτίσματα που εκτείνονται στον ορίζοντα και συνάμα τον κόβουνε. Γενικά περνάνε διάφορα από το κεφάλι μου.

Και ξαφνικά συναντάω τον Σ.

Έχω αν το δω από τον Μάιο. Ο Σ. είναι ένα τζαζ χριστιανόπουλο που μου έχει εμπιστευτεί κάποια πράγματα για την προσωπική του ζωή. Όσα φυσικά και το ίδιος επιτρέπει στον εαυτό του να διακρίνει. Αυτά τα χριστιανόπουλα είναι να τα λυπάσαι. Τα διέπει όλα ανεξαιρέτως ένα ενοχικό σύμπλεγμα, καρατσεκαρισμένο σου λέω. Τα πάντα είναι αμαρτία. Άσε το άλλο. Νομίζουνε πως τα ξέρουνε όλα. Έχουνε για όλα μία απάντηση. Αυτό δηλαδή δεν είναι εγωισμός; Καλά δεν το συζητώ, η ομοφοβία στους χώρους της εκκλησίας πάει σύννεφο. Δεν κοιτάνε οι στραβάδες να ξεστραβωθούνε και να δούνε τι γινότανε στο βυζάντιο. Δεν κοιτάνε να δούνε πως άγιοι της εκκλησίας δεν είχανε τέτοια κολλήματα. Κάποιοι πατέρες και άγιοι της εκκλησίας ήτανε όχι μόνο ριζοσπαστικοί για την εποχή τους, αλλά και για την δικιά μας εποχή. Γαμώ την ημιμάθειά τους γαμώ. (Σμέμνιε παραφέρεσαι και είσαι και εκτός θέματος.) Α! στο θέμα μου. Τι σας έλεγα, για τον Σ. Που λέτε έμεινα. (Αυτός έχει κάτι απόψεις άστα να πάνε. Χριστιανόπουλο ων.) Πιασμαντό εν τω μέσο της πλατείας. ΝΑΙ μου έκανε πιασμαντό. ΠΙΑΣΜΑΝΤΟ. Και ο λόγος που έμεινα ήταν ο εξής. Αυτό το θυμάμαι που ήταν ένα συνεσταλμένο παιδί. Και τώρα μάτσα μούτσα στην αρχή και χαθήκαμε και μια ο χέρις του στον ώμο μου, μια στην μέση μου και να τα πούμε μεθαυρίο και άλλα. Και εμένα να πω την αλήθεια ο χέρις μου δούλεψε για τα καλά (εδώ σε άλλες περιπτώσεις και δουλεύει, τώρα που είχα και την ευκαιρία).
Μου αναπτέρωσε το ηθικό η όλη κατάσταση. Να ναι καλά το παιδί, και να ανοίξει τα ματάκια του να δει τι γίνεται και σε αυτόν και στον κόσμο γύρο του.
Και κάτι για να ανοίξει το μάτι μας. Αφιερωμένο εξαιρετικά.

Γαμώ την ατυχία μου. (σλόγκαν από malvina)

10/9/07

Μάλλον είμαι εκτός πραγματικότητας.

Έτυχε σήμερα το πρωί να περάσω από την πλατεία Αριστοτέλους. Το θέαμα που αντίκρισα μου προξένησε ταραχή. Παντού είχανε στημένες σκαλωσιές με συστοιχίες ηχείων τα οποία προκαλούσαν όχι μόνο αισθητική ρύπανση αλλά και ηχορύπανση. (θα μου πεις και στις συναυλίες που πάς έτσι δεν είναι; Εκεί τουλάχιστον υπάρχει ένας πρακτικός σκοπός.) Το πλέον παράλογο ήτανε τα στημένα προεκλογικά τραπεζάκια που είχαν στηθεί και αυτά δίπλα σε μικρότερα αλλά πιο δυνατά ηχεία. Αυτά τα ρημαδεμένα τραπεζάκια τι ρόλο βαράνε (ακόμα και στα πανεπιστήμια) είχα την αίσθηση πως την ύπαρξή τους δικαιολογούν οι συζητήσεις που σχετίζονται είτε με το πολιτικό είτε με το πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου.
Μάλλον είμαι out of reality. Αυτός είναι και ο λόγος που ακούω ακόμα Αρλέτα, Βίκυ Λέανδρος, Στέφανο Κορκολή, Βασίλη Λέκκα, Νένα Βενετσάνου, Έλλη Πασπαλά, Ελένη Βιτάλη, Ρόζα Εσκενάζυ, και άλλα άκυρα.
Νομίζω πως αυτό που με ταράζει δεν είναι η ακαλαισθησία και η ηχορύπανση παρά η τόση σπατάλη για κάτι που σε εμένα φαντάζει άσκοπο και βλαβερό. Ετοιμασίες για την βραδινή προεκλογική συγκέντρωση. Και τόσα χρήματα για το τίποτα.
Αυτή η επίδειξη ισχύος μου τη δίνει. Ανεξάρτητα από κομματική τοποθέτηση.
Πρόταση. Αυτά τα χρήματα θα μπορούσανε να δοθούνε για την αγορά εισιτηρίων είτε μίας θεατρικής παράστασης είτε ενός πολιτιστικού γεγονότος.
Το ξέρω ίπταμαι και μάλιστα σε επικίνδυνα ύψη.

7/9/07

Στιχουργικές περιγραφές νοσηρά φανατικών καταστάσεων.

Hotel California - Eagles : You can check out any time you like But you can never leave


Το δίχτυ - Βιτάλη Ελένη : Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει Μονάχος βρες την άκρη της κλωστής κι αν είσαι τυχερός, ξεκίνα πάλι


Ο φανατισμός σε οποιαδήποτε έκφανσή του (θρησκευτικός, πολιτικός, κ.α.) είναι ασθένεια που δεν έχει θεραπεία. Το να νομίζεις πως είσαι ο κάτοχος της αλήθειας (πολλές φορές και ο μοναδικός) είναι ανίατη ασθένεια.

3/9/07

Το ποθούμενο


Ο καθένας από εμάς βρίσκει υποκατάστατα για να εξαγοράσει το κενό που υπάρχει μέσα του. Τι είναι αυτό που δημιουργεί το κενό στην ανθρώπινη ύπαρξη; Με τι γεμίζει πραγματικά ο άνθρωπος; Και τι υποκατάστατα μεταχειρίζεται για να ξεγελάσει τον εαυτό του;