Μάλλον είμαι εκτός πραγματικότητας.

Έτυχε σήμερα το πρωί να περάσω από την πλατεία Αριστοτέλους. Το θέαμα που αντίκρισα μου προξένησε ταραχή. Παντού είχανε στημένες σκαλωσιές με συστοιχίες ηχείων τα οποία προκαλούσαν όχι μόνο αισθητική ρύπανση αλλά και ηχορύπανση. (θα μου πεις και στις συναυλίες που πάς έτσι δεν είναι; Εκεί τουλάχιστον υπάρχει ένας πρακτικός σκοπός.) Το πλέον παράλογο ήτανε τα στημένα προεκλογικά τραπεζάκια που είχαν στηθεί και αυτά δίπλα σε μικρότερα αλλά πιο δυνατά ηχεία. Αυτά τα ρημαδεμένα τραπεζάκια τι ρόλο βαράνε (ακόμα και στα πανεπιστήμια) είχα την αίσθηση πως την ύπαρξή τους δικαιολογούν οι συζητήσεις που σχετίζονται είτε με το πολιτικό είτε με το πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου.
Μάλλον είμαι out of reality. Αυτός είναι και ο λόγος που ακούω ακόμα Αρλέτα, Βίκυ Λέανδρος, Στέφανο Κορκολή, Βασίλη Λέκκα, Νένα Βενετσάνου, Έλλη Πασπαλά, Ελένη Βιτάλη, Ρόζα Εσκενάζυ, και άλλα άκυρα.
Νομίζω πως αυτό που με ταράζει δεν είναι η ακαλαισθησία και η ηχορύπανση παρά η τόση σπατάλη για κάτι που σε εμένα φαντάζει άσκοπο και βλαβερό. Ετοιμασίες για την βραδινή προεκλογική συγκέντρωση. Και τόσα χρήματα για το τίποτα.
Αυτή η επίδειξη ισχύος μου τη δίνει. Ανεξάρτητα από κομματική τοποθέτηση.
Πρόταση. Αυτά τα χρήματα θα μπορούσανε να δοθούνε για την αγορά εισιτηρίων είτε μίας θεατρικής παράστασης είτε ενός πολιτιστικού γεγονότος.
Το ξέρω ίπταμαι και μάλιστα σε επικίνδυνα ύψη.