Ζωή με το κομμάτι, γεμάτη συμβιβασμούς, υποκρισίες και εγωτικές διαστροφές. Και ολότελα άδεια από ξεγνοιασιά, αθωότητα και αλτρουισμό. Ο κάθε ένας να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τον άλλον. Κάθε ρίνισμα ξεγνοιασιάς αφημένο στη φοιτητική ζωή. Κάθε ψήγμα αθωότητας καταχωνιασμένο στα ξεχασμένα συρτάρια της εφηβικής ηλικίας. Κάθε ξέσμα ανοίγματος στον άλλον αφημένο στης καλένδες της παιδικής, χαμένης πια αθωότητας. Και η ζωή, η ζωή να σου ανοίγεται μπροστά σου σαν αχόρταγη κέρβερος έτοιμη να στα πάρει όλα, για ένα κομμάτι ψωμί. Και μετά αναρωτιέσαι με ποιον τρόπο να βγει απ' αυτή τη μιζέρια κάτι το αλλοτινό. Το χειρότερο βέβαια δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι ώρα με την ώρα, μέρα με την μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο, αισθάνεσαι ότι γίνεσαι ένα με όλη αυτή την κατάσταση, γίνεσαι συμμέτοχος στην αρχέγονη κατάρα και στο μερίδιο της ενοχής. Σαν τους φόνους στις ταινίες που όσο τους βλέπεις τόσο πιο πολύ αμβλύνεται η ευαισθησία μας και λιγότερο την επόμενη φορά αποτροπιαστικό μας φαίνεται το θέαμα. Είθε να μην θεωρήσουμε αυτήν την κατάσταση φυσιολογική διότι τότε μαλών σε πάρα φύση κατάσταση βρισκόμαστε παρά σε επίγνωση της κτιστής πραγματικότητας.
αυτό το έργο το 'χω ξαναδεί
πιάνουν τον κλέφτη και όλοι είμαστε ένταξη
έτσι να γίνεται κουβέντα δηλαδή
να μην χαλάσει η τάξη και να 'μαστε ένταξη
δέ θα χαλάσει η τάξη τίποτα δε θ' αλλάξει
Ελένη Βιτάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου