dedicazione

Το παρακάτω κομμάτι αφιερωμένο σε έναν πολύ καλό φίλο.

Ο Αχιλέας απ’ το Κάιρο. Κώστας Τουρνάς

Αν ήμουν προληπτικός θα έλεγα πώς είναι σημαδιακό.

Τους τελευταίους μήνες έχω δει αρκετά γνωστά πρόσωπα. Σήμερα είδα το δήμαρχο Καλαμαριάς. Βολτάριζε στην Τσιμισκί. Άλλη φορά είδα την ευσωμούλα που είναι στο taxi girl την Βίκυ Σταυροπούλου. Επί της Αγίου Δημητρίου. Σε θεατρική παράσταση καθόμουνα κοντά στον Στράτο Τζώρτζογλου. Ήταν με την κοπέλα του. Άλλη φορά είδα τον Σπύρο Σούλη αυτόν που παρουσιάζει την εκπομπή «Άλλαξε το» Επί της Καρόλου Ντήλ.

Κατά καιρούς έχω δει τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης στο αεροδρόμιο. Τον Ευάγγελο Βενιζέλο σε εστιατόριο - καφέ. Τον νομάρχη σε μηχανάκι πάνω στην Αγγελάκι. Τον Νικήτα Τσακίρογλου σε αίθουσα τέχνης. Και τον Αλέξη Τσίπρα σε αμάξι συνοδηγός ενώ εγώ ήμουν στο λεωφορείο πάνω στην Βασιλίσσης Όλγας.

Θα ήθελα πολύ κάποτε να δω την Λιάννα Κανέλη αλλά δυστυχώς δεν την έχω δει ακόμα.

Φίλε μου εγώ πιστεύω πως οι γκέι είναι πρόβλημα για την κοινωνία.

Κάπως έτσι χάλασε η διάθεσή μου όταν χθες συζητούσα με έναν φίλο από την Κύπρο για το τι ταινίες μας αρέσουν. Το θέμα έφτασε εκεί όταν αναφέρθηκα στο strait story. Αυτός ταράχτηκε και άρχισε να μου λέει τα τετριμμένα. Οπότε και εγώ άλλαξα θέμα. Με τον συγκεκριμένο φίλο μου παλαιότερα σε συζήτηση για την φιλία μου είχε αναφέρει πως με πολύ συγκεκριμένους και πολύ καλούς του φίλους τυχαίνει πολλές φορές αντί να βγουν είτε για καφέ είτε για κάποια άλλη δραστηριότητα να βρίσκονται για ώρες μέσα στο αμάξι ταξιδεύοντας χωρίς προορισμό και χωρίς να λένε τίποτα και χωρίς να ακούνε μουσική. Τους έφτανε το γεγονός ότι ήταν μαζί. Αυτό μου είχε περιγράψει ως το ιδανικό επίπεδο της φιλίας. Δεν σχολιάζω τίποτα παραπάνω.

Από την πλευρά του θύτη και από την πλευρά του θύματος

Μια θέση στον ήλιο. Νανά Μούσχουρη.
Μουσική/Στίχοι: Χατζηνάσιος Γιώργος/Γκάτσος Νίκος.

Στου κόσμου τη φρίκη
τσακάλια και λύκοι / αχόρταγοι λύκοι
ξεδιάντροπο στήσαν χορό.

και εγώ δίχως φίλο
μια θέση στον ήλιο
μια θέση στον ήλιο ζητώ.

Σκοτεινά του ουρανού τα μπαλκόνια
σκοτεινοί και οι ανθρώποι στην γη
που θα βρούμε καρδιά μου συμπόνια
πού θα βρούμε καρδιά μου στοργή.

στου κόσμου τη γύμνια
ξύπνησαν τα αγρίμια
κι άρχισαν κυνηγητικό.

και γω έρμο φίλο
μια θέση στον ήλιο
μια θέση ζωή σου ζητώ.

Πολλές φορές βλέπω ανθρώπους μοναχικούς. Σκέφτομαι πως ίσος έχουν φάει γερές απογοητεύσεις από την ζωή τους. Και έτσι αποφάσισαν είτε να μείνουν μόνοι είτε να αφιερώσουν την ζωή τους σε πιο ασφαλείς δραστηριότητες από το να ασχολούνται με τους ανθρώπους. Σε αυτήν την κατάσταση εγώ δεν είμαι αμέτοχος. Έχω και εγώ μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί. Έχω και εγώ απογοητεύσει ανθρώπους έχω εκμεταλλευτεί ανθρώπους είτε συνειδητά είτε ασύνειδα. Δεν έχει σημασία η επίγνωση της πραγματικότητας που είχα αλλά το αποτέλεσμα. Ένα συγνώμη δεν φτάνει. Εύχομαι οι τύψεις που νιώθω να με αποτρέψουν από το να επαναλάβω κάτι τέτοιο.

Όπως καταλαβαίνετε το μουσικό κομμάτι το βλέπω και από την πλευρά του θύτη και από την πλευρά του θύματος. Και λειτουργεί οργανικά μία αμφισημία που κάνει τα πράγματα να φέρονται πιο ανθρώπινα πιο κτιστά πέρα από κάθε πουριτανική και διιστική αντίληψη.

Κάθε χρονική τομή είναι συμβατική.

Δεν διεκδικώ το αλάθητο, δεν αποκλείω το ενδεχόμενο η δική μου θεώρηση των πραγμάτων να είναι ένας τρόπος αυτοδικαίωσής μου. Γι αυτό και την παρουσιάζω σε σάς, την θέτω στην κρίση αυτής της μικρής και ταυτόχρονα μεγάλης εκκλησίας (λαϊκής συνέλευσης (από το ἑκκαλῶ)) ώστε μέσα από ζυμώσεις διαφορετικών αντιλήψεων να βγει κάτι καλύτερο.

12/05/2007 πρώτη Διαδικτυακή εμφάνιση του Σμέμνιου Ναΐτη. Από τότε πολλά έχουν συμβεί μάλλον γραφτεί, πολλά έχουν αλλάξει και στο blog και στην ζωή. Και επειδή κάθε χρονική τομή νομίζω πως είναι μία ευκαιρία για βελτίωση για αλλαγή για παύση, ανασυγκρότηση και δράση, σας προτρέπω αντί τα σχόλιά σας να περιέχουν ευχές να περιέχουν κριτική είτε εποικοδομητική είτε όχι, αμφότερες ευπρόσδεκτες θα είναι. Τι δεν σας άρεσε, τι θα έπρεπε να αλλάξει, τι δεν κατανοείται, τι βλέπεται παράλογο, τι περιμένατε που δεν ήρθε ή τι ήρθε που δεν το περιμένατε, πια είναι η δική σας οπτική του θέματος. Μία σφυγμομέτρηση που ίσος μου κάνει καλό, ίσος πάλι με αφήσει ανέπαφο.

Αυτό που δεν θα είναι σε καμία περίπτωση ευπρόσδεκτο θα είναι τα σχόλια που δεν θα δείχνουν σεβασμό στην διαφορετικότητα είτε της αντίληψης είτε της επιλογής είτε της φύσης οποιουδήποτε.

Αυτοί που έχουν τέτοια διάθεση κάλιο να σωπάσουν.

Προκαταβολικός ευχαριστώ για τον χρόνο και την διάθεση που τυχόν αφιερώσατε είτε τώρα είτε πριν.

Για να σκανδαλίζονται οι μεγάλοι και να μαθαίνουν οι μικροί.

Απόσπασμα από ένα ποίημα του Αγίου Συμεών του νέου θεολόγου.

Νῦν οὖν ὑπάρχεις τά φρικτά ἐν ἡμῖν πάντα πράσσων.
Ποῖα φρικτά; Ἀκούσατε ἐκ τῶν πολλῶν ὀλίγα˙
εἰ γάρ καί, ἅ εἰρήκαμεν, ὑπέρ ἔκπληξιν πάντα,
ἀλλ᾿ ὅμως ἄρτι ἄκουε φρικτότερα ἐκείνων!
Μέλη Χριστοῦ γινόμεθα, μέλη Χριστός ἡμῶν δέ,
καί χείρ Χριστός καί ποῦς Χτιστός ἐμοῦ τοῦ παναθλίου,
καί χείρ Χριστοῦ καί ποῦς Χριστοῦ ὁ ἄθλιος ἐγώ δέ.
Κινῶ τήν χεῖρα, καί Χριστός ἡ χείρ μου ἔστιν.
– Ἀμέριστον γάρ νόει μ οι θεότητα τήν θείαν! –
Κινῶ τόν πόδα καί, ἰδού, ἀστράπτει ὡς ἐκεῖνος˙
μή εἴπῃς, ὅτι βλασφημῶ, ἀλλ᾿ ἀπόδεξαι ταῦτα
καί τῷ Χριστῷ προσκύνησον τοιοῦτόν σε ποιοῦντι!
Εἰ γάρ καί σύ θελήσειας, μέλος αὐτοῦ γενήσῃ,
καί οὕτω μέλη ἅπαντα ἑνός ἡμῶν ἑκάστου
μέλη Χριστοῦ γενήσονται, καί Χριστός ἡμῶν μέλη,
καί πάντα τά ἀσχήμονα εὐσχήμονα ποιήσει
κάλλει θεότητος αὐτά κατακοσμῶν καί δόξῃ,
καί γενησόμεθα ὁμοῦ θεοί Θεῷ συνόντες,
ἀσχημοσύνην σώματος ὅλως μή καθορῶντες,
ἀλλ᾿ ὅλοι ὅλῳ σώματι Χριστῷ ὁμοιωθέντες,
καί μέλος ἕκαστον ἡμῶν ὅλος Χριστός ὑπάρξει.
Εἰς γάρ πολλά γινόμενος εἷς ἀμέριστος μένει,
μερίς ἑκάστῃ δέ αὐτός ὅλος Χριστός ὑπάρχει˙
πάντως οὖν οὕτως ἔγνωκας Χριστόν καί δάκτυλόν μου
καί βάλανον – οὐκ ἔφριξας, ἤ σύ καί ἐπῃσχύνθης;
Ἀλλά Θεός σοί ὅμοιος οὐκ ᾐσχύνθη γενέσθαι,
σύ δέ ἐκείνῳ ὅμοιος αἰσχύνῃ γεγονέναι;-
Οὐχί ἐκείνῳ ὅμοιος αἰσχύνομαι γενέσθαι,
ἀλλά ἐκεῖνον ὅμοιον τοῦ ἀσχήμονος μέλους
ῥηθέντα βλασφημίαν σε εἰπεῖν ὑπενοήθην.-
Κακῶς ἄρα ὑπέλαβες, οὐ γάρ ἄσχημα ταῦτα!
Μέλη δέ Χριστοῦ εἰσι κρυπτά, καλύπτονται γάρ,
καί κατά τοῦτο τῶν λοιπῶν σεμνότερα ὑπάρχει
ὡς πᾶσιν ἀθεώρητα τοῦ κρυπτοῦ κρυπτά μέλη,
ἐξ οὗ τό σπέρμα δίδοται ἐν συνουσίᾳ θείᾳ,
θεῖον ἐν θείᾳ τῇ μορφῇ φρικτῶς μεμορφωμένον
ἀπό θεότητος αὐτῆς ὅλης, ὅλος Θεός γάρ,
ὅς συνενοῦται μεθ᾿ ἡμῶν, ὤ φρικτοῦ μυστηρίου!
Καί γάμος ὄντως γίνεται, ὁ ἄρρητος καί θεῖος˙
ἑνί ἑκάστῳ μίγνυται, καί πάλιν ταῦτα λέξω
ὑφ᾿ ἡδονῆς, καί ἕκαστος ἑνοῦται τῷ Δεσπότῃ.
Εἰ οὖν ὅλῃ ὅλον Χριστόν σαρκί σου ἐνεδύσω,
ἀνεπαισχύντως ἅπαντα νοήσεις, ἅπερ λέγω.
Εἰ δέ οὐδ᾿ ὅλως ἤ ἐπίβλημα μικρόν, ἀχράντου
χιτῶνος λέγω τοῦ Χριστοῦ, ἐπέβαλες ψυχῇ σου,
ἐν ἱματίῳ παλαιῷ, ἐν ἑνί πάντως τόπῳ
ὑπάρχεις καί αἰσχύνεσαι τά λοιπά πάντα μέλη,
τό σῶμα κεκτημένος δέ ῥυπαρόν ὅλον μᾶλλον,
ἐνδεδυμένος ῥυπαρά, πῶς οὐκ ἐρυθριάσεις;
Ἐμοῦ λαλοῦντος τά φρικτά περί μελῶν ἁγίων
καί δόξαν βλέποντος πολλήν καί τόν νοῦν λαμπομένου
καί χαίροντος καί σαρκικόν μηδέν ἐνθυμουμένου,
σύ μέν τάς σάρκας βλέπει σου τάς κατερρυπωμένας
καί τῷ νοΐ τάς πράξεις σου διέρχῃ τάς ἀτόπους,
καί ὁ νοῦς σου τούτοις ἀεί ὡς σκώληξ ἰλυσπᾶται.
Διό προσάπτεις τῷ Χριστῷ κἀμοί τήν σήν αἰσχύνην
καί λέγεις˙ Οὐκ αἰσχύνῃ σύ περί τῶν ἀσχημόνων,
μᾶλλον δέ εἰς ἀσχήμονα μέλη Χριστόν κατάγειν;
Ἐγώ δέ πάλιν λέγω σοι˙ Βλέπε Χριστόν ἐν μήτρᾳ,
καί τά ἐν μήτρᾳ νόησον καί μήτραν ὑπεκδύντα,
καί πόθεν ἐξερχόμενος ὁ Θεός μου διῆλθε!
Καί πλεῖόν τι εὑρήσειας, ὑπέρ ἅ ἐγώ εἶπον,
ἅπερ καί κατεδέξατο εἰς ἡμετέραν δόξαν,
ἵνα μηδείς αἰσχύνηται μιμούμενος ἐκεῖνον
μηδέ, ἅ πέπονθε, λαλῶν ἤ καί αὐτός πανθάνων.
Ἄνθρωπος ὅλος γέγονε καί Θεός ὅλος ὄντως,
εἷς οὗτος, οὐ μεμέρισται, ἀνήρ τέλειος πάντως˙
ὁ δέ αὐτός Θεός ἐστιν, ὅλος μέλεσιν ὅλοις.
Οὕτως ἐγένετο καί νῦν ἐν τοῖς ἐσχάτοις χρόνοις
ὁ Συμεών ὁ ἅγιος, Εὐλαβής ὁ Στουδίτης,
οὗτος οὐκ ἐπῃσχύνετο μέλη παντός ἀνθρώπου
οὐδέ γυμνούς τινας ὁρᾶν, οὐδέ γυμνός ὁρᾶσθαι˙
εἶχε γάρ ὅλον τόν Χριστόν, ὅλος αὐτός Χριστός ἦν,
καί μέλη ἅπαντα αὐτοῦ καί παντός ἄλλου μέλη
καθ᾿ ἕν καί πάντα ὡς Χριστόν οὗτος ἀεί ἑώρα
καί ἔμενεν ἀκίνητος, ἀβλαβής, ἀπαθής τε,
ὡς ὅλος ὤν Χριστός αὐτός καί Χριστόν πάντας βλέπων
τούς βαπτισθέντας καί Χριστόν ὅλον ἐνδυσαμένους.
Εἰ δέ γυμνός ὑπάρχεις σύ καί σάρξ σαρκός προσψαύσει,
θηλυμανής γεγένησαι ὡς ὄνος ἤ ὡς ἵππος,
ἵνα τί καί τόν ἅγιον τολμᾷς ἐνδιαβάλλειν
καί βλασφημεῖς εἰς τόν Χριστόν, τόν ἡμῖν ἑνωθέντα
καί δόντα τήν ἀπάθειαν δούλοις αὐτοῦ ἁγίοις;

Έχουν ένα ευρύχωρο μέρος της καρδιάς τους για μένα.

Σήμερα επιβεβαίωσα για ακόμη μια φορά το πόσο μπουμπούνας είμαι. Βασικά πρέπει να είμαι πολύ ευχαριστημένος από τους φίλους μου γιατί αν και δεν ξέρουν τι θέλουν από την ζωή τους ξέρουν καλά πως έχουν ένα ευρύχωρο μέρος της καρδιάς τους για μένα. Και αυτό πραγματικά είναι πολύ σημαντικό. Είναι αιτία χαράς, αιτία ζωής και αιτία πληρότητας. Και εγώ είμαι μπουμπούνας διότι δεν καταλαβαίνω αυτήν την απλή πραγματικότητα. Διότι περιμένω ανταπόκριση για την δική μου συναισθηματική διασφάλιση και αυτό καταδεικνύει την στρεβλότητα της αγάπης μου.

H παρουσία κάποιων ατόμων έθαλε την θλίψη μου.

30 Απριλίου.

Αυτές τις μέρες αποφάσισα να απομακρυνθώ από κάποιους ανθρώπους που είχαν εισβάλει ευχάριστα και απρόσμενα στην ζωή μου. Αποφάσισα να το κάνω για δύο λόγους. Αφενός δεν αντέχω την αγένεια και την αδιακρισία των ανθρώπων. Αφετέρου επειδή και εγώ με την σειρά μου αν και λεκτικά είχα ξεκαθαρίσει το πως έχουν τα πράγματα, με τις πράξεις μου και με την συμπεριφορά μου ήμουν αδιάκριτος και είχα δημιουργήσει φρούδες ελπίδες. Καταλαβαίνω πως αυτά είναι αδυναμίες μου. Δύστυχος δεν είμαι άγιος, αλλά κτιστός άνθρωπος με πάθη και αδυναμίες. Χωμένος μέσα στην αυτοαπασχόλησή μου δεν μπήκα στην θέση τους και δεν είχα καταλάβει το πώς αυτοί αντιλαμβάνονταν την συμπεριφορά μου. Και αυτό είναι το λάθος μου. Που είναι αυτό το λάθος, η πλέον σαθρή βάση σε οποιαδήποτε σχέση.

1 Μαΐου

Πάντα έλεγαν πως δεν μου αρέσουν οι μεγάλες παρέες. Οι παρέες που έχουν μεγάλη, αγεφύρωτη για μένα, διασπορά στους χαρακτήρες των ανθρώπων. Και για μία φορά ακόμα επιβεβαιώθηκα. Ο λόγος που επέμενα την όλη κατάσταση ήταν η παρουσία κάποιων ατόμων. Παρουσία που έθαλε την κατάσταση που βρισκόμουνα. Δρούσε ανασταλτικά στο να επιτείνεται η θλίψη μου. Και εκτός από αυτά, το βάρος στην ψυχή μου επέτεινετο από κάτι σαχλά παιχνίδια που ελάμβαναν χώρα. Η δικιά τους χαρά στα μάτια μου φαινόταν θλίψη. Τι σατανικό να μην μπορείς να συγχωρέσεις δηλαδή να χωρέσεις μαζί με τους συνανθρώπους σου. Ο συσχετισμός με ανθρώπους με κάνει να καταλαβαίνω το πόσο σατανικός είμαι. Το ότι δεν μπορώ να ανεχθώ τον συνάνθρωπο έτσι όπως αυτός είναι χωρίς προϋποθέσεις είναι πέρα για πέρα προβληματικό. Πως μπορώ να απαιτώ από τους άλλους να με ανέχονται όπως είμαι;

Σαχλά παιχνίδια.

Όποιος χάσει θα υποστεί τον “εξευτελισμό” της αναγκαστικής πράξης που θα του επιβάλει η ομάδα μετά από μυστική σύναξη. Αυτό που με θλίβει πιότερο είναι πως άνθρωποι που αγαπώ όχι μόνο συμμετέχουν αλλά τους φαίνεται περίεργο που εγώ απέχω παντελώς από το όλο εγχείρημα. Πόσο λίγο με ξέρουν. Αυτό είναι που με θλίβει. Το ότι δεν με ξέρουν ή το ότι δεν έχουν την δυνατότητα να με μάθουν.
Τι να πω; ίσος αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να κατανοήσεις πόσο αντίξοη είναι η κοινωνική πραγματικότητα. Μία εκπαιδευτική διαδικασία προσαρμοσμένη στην παρούσα κοινωνική πραγματικότητα. Η μήπως όλα αυτά (το να επιδιώκουμε όλη την μέρα την σαχλαμάρα και τις ανούσιες συζητήσεις) είναι χρήσιμα επειδή μας κάνουν να σταματούμε να σκεφτόμαστε;