H παρουσία κάποιων ατόμων έθαλε την θλίψη μου.

30 Απριλίου.

Αυτές τις μέρες αποφάσισα να απομακρυνθώ από κάποιους ανθρώπους που είχαν εισβάλει ευχάριστα και απρόσμενα στην ζωή μου. Αποφάσισα να το κάνω για δύο λόγους. Αφενός δεν αντέχω την αγένεια και την αδιακρισία των ανθρώπων. Αφετέρου επειδή και εγώ με την σειρά μου αν και λεκτικά είχα ξεκαθαρίσει το πως έχουν τα πράγματα, με τις πράξεις μου και με την συμπεριφορά μου ήμουν αδιάκριτος και είχα δημιουργήσει φρούδες ελπίδες. Καταλαβαίνω πως αυτά είναι αδυναμίες μου. Δύστυχος δεν είμαι άγιος, αλλά κτιστός άνθρωπος με πάθη και αδυναμίες. Χωμένος μέσα στην αυτοαπασχόλησή μου δεν μπήκα στην θέση τους και δεν είχα καταλάβει το πώς αυτοί αντιλαμβάνονταν την συμπεριφορά μου. Και αυτό είναι το λάθος μου. Που είναι αυτό το λάθος, η πλέον σαθρή βάση σε οποιαδήποτε σχέση.

1 Μαΐου

Πάντα έλεγαν πως δεν μου αρέσουν οι μεγάλες παρέες. Οι παρέες που έχουν μεγάλη, αγεφύρωτη για μένα, διασπορά στους χαρακτήρες των ανθρώπων. Και για μία φορά ακόμα επιβεβαιώθηκα. Ο λόγος που επέμενα την όλη κατάσταση ήταν η παρουσία κάποιων ατόμων. Παρουσία που έθαλε την κατάσταση που βρισκόμουνα. Δρούσε ανασταλτικά στο να επιτείνεται η θλίψη μου. Και εκτός από αυτά, το βάρος στην ψυχή μου επέτεινετο από κάτι σαχλά παιχνίδια που ελάμβαναν χώρα. Η δικιά τους χαρά στα μάτια μου φαινόταν θλίψη. Τι σατανικό να μην μπορείς να συγχωρέσεις δηλαδή να χωρέσεις μαζί με τους συνανθρώπους σου. Ο συσχετισμός με ανθρώπους με κάνει να καταλαβαίνω το πόσο σατανικός είμαι. Το ότι δεν μπορώ να ανεχθώ τον συνάνθρωπο έτσι όπως αυτός είναι χωρίς προϋποθέσεις είναι πέρα για πέρα προβληματικό. Πως μπορώ να απαιτώ από τους άλλους να με ανέχονται όπως είμαι;

Σαχλά παιχνίδια.

Όποιος χάσει θα υποστεί τον “εξευτελισμό” της αναγκαστικής πράξης που θα του επιβάλει η ομάδα μετά από μυστική σύναξη. Αυτό που με θλίβει πιότερο είναι πως άνθρωποι που αγαπώ όχι μόνο συμμετέχουν αλλά τους φαίνεται περίεργο που εγώ απέχω παντελώς από το όλο εγχείρημα. Πόσο λίγο με ξέρουν. Αυτό είναι που με θλίβει. Το ότι δεν με ξέρουν ή το ότι δεν έχουν την δυνατότητα να με μάθουν.
Τι να πω; ίσος αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να κατανοήσεις πόσο αντίξοη είναι η κοινωνική πραγματικότητα. Μία εκπαιδευτική διαδικασία προσαρμοσμένη στην παρούσα κοινωνική πραγματικότητα. Η μήπως όλα αυτά (το να επιδιώκουμε όλη την μέρα την σαχλαμάρα και τις ανούσιες συζητήσεις) είναι χρήσιμα επειδή μας κάνουν να σταματούμε να σκεφτόμαστε;