Μου λες «δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία». Μία φράση που την έκλεψες. Μία φράση που εκφράζει την ανάγκη σου, το πάθος σου για τον ψεύτικο κόσμο που έχεις πλάσει και ζεις μέσα του. Μία φράση που κάνει ολοφάνερες τις ανασφάλειές σου και σκιάζει την ύπαρξή σου που φοβάσαι να κοιτάξεις κατάματα. Μία φράση που νομιμοποιεί τα θολωμένα νερά της ζωής σου που με την δική σου ανοχή έχουν θολώσει.
Πότε επιτέλους θα αρχίσεις να ζεις; Πότε θα πάρεις το ρίσκο που απαιτεί η ζωή ώστε να μην καταντά θάνατος; Πότε θα αποκτήσεις την δικιά σου προσωπικότητα και δεν θα γίνεσαι έρμαιο του καθενός, ακόμα και δικό μου; Πότε θα κατεβάσεις το σεντόνι από τον καθρέφτη θέλοντας να ξεχάσεις πώς όταν ήσουν μικρός είχες κοιτάξει μέσα του και κάτι σε έκανε να φοβηθείς. Και εγώ αυτά τα λέω σε σένα μόνο ή και στον ίδιο μου τον εαυτό;
Δεν αντέχω άλλο, κάθε φορά που είμαστε μαζί αισθάνομαι πως δεν έχουμε να πούμε τίποτα το ουσιαστικό. Μόνο λόγια του αέρα. Λόγια για να περνά απλά ο χρόνος. Λες και τον έχουμε άφθονο. Αυτό είναι που με θλίβει περισσότερο. Το ότι δεν έχω τίποτα το ουσιαστικό να πω με σένα. Δεν θέλω να γίνεις ανάμνηση. Σε θέλω για το παρόν και το μέλλον μου. Σε θέλω για τον χρόνο που θα έρθει και όχι για αυτόν που πέρασε. Μα δεν ξέρω αν αυτό είναι εφικτό. Γιατί οι κόσμοι μας δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα έχουνε κοινό τόπο και χρόνο. Και αυτό με θλίβει
Φιλικά, Σμέμνιος Ναΐτης.
2 σχόλια:
χμ, δεν έχεις και άδικο να το ζητάς αυτό, όμως μπορώ να καταλάβω και την άλλη πλευρά, έχω περάσει από εκεί.
Και εγώ έχω περάσει και από την άλλη πλευρά και ίσος αυτό είναι που με κάνει να μην μπορώ να αντέξω και να ανεχτώ κάποιο αγαπημένο πρόσωπο να ταλαιπωρείται όπως ταλαιπωρούμουν και εγώ. Είναι εγωιστικό από μέρος μου το γνωρίζω, το παραδέχομαι. Μπορεί μεν αυτή η κατάσταση να προσφέρει ασφάλεια και να μην έρχεται σε αντίθεση με αυτό που η κοινωνία θεωρεί ως δεδομένο αλλά τα ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργεί είναι τεράστια και το χειρότερο η μονή τους λύση είναι το να αποδεχτείς την ύπαρξή τους και να δεις την πυγή τους.
Δημοσίευση σχολίου