Μηδένα πρὸ τοῦ τέλους μακάριζε

Την γνωστή ρύση «Μηδένα πρὸ τοῦ τέλους μακάριζε» στη σημερινή εποχή την έχουμε αλλάξει σε «μετά το τέλος ωραιοποίησε την προσωπικότητα και τα έργα του θανόντος». Ίσος αυτό που μας παρασέρνει είναι η συγκίνηση της στιγμής, ίσος μία τάση για εξιδανίκευση των πάντων, πραγματικά δεν γνωρίζω τι. Ίσος αυτός είναι ο λόγος που την ιστορία μπορούμε να την εξετάσουμε καλύτερα όταν έχει περάσει η γενιά που την έζησε.

Οι καιροί της αυτοεξορίας ή της εξορίας λόγο ελευθερίας πνεύματος έχουν πάει στο παρασκήνιο περιμένοντας υπομονετικά τους επόμενους όντως ανθρώπους, όντως ελεύθερους. Την θέση τους την έχει πάρει αφενός μία στάση εντελώς ακίνδυνη για τους πάντες και τα πάντα, χωρίς καμιά πνοή δημιουργικότητας, αφετέρου η δίψα για χλιδή και εξουσία η δίψα του αντιχρίστου.

Καβαφικές παράνομες επιθυμίες

Η ΠΡΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΠΩΛΕΙΟΥ

Κοντὰ σὲ μιὰ κατάφωτη προθήκη
καπνοπωλείου ἐστέκονταν, ἀνάμεσα σ’ ἄλλους πολλούς.
Τυχαίως τὰ βλέμματά των συναντήθηκαν,
καὶ τὴν παράνομην ἐπιθυμία τῆς σαρκός των
ἐξέφρασαν δειλά, διστακτικά.
Ἔπειτα, ὀλίγα βήματα στὸ πεζοδρόμιο ἀνήσυχα –
ὥς ποὺ ἐμειδίασαν, κ’ ἔνευσαν ἐλαφρῶς.

Καὶ τότε πιὰ τὸ ἀμάξι τὸ κλεισμένο…
τὸ αἰσθητικὸ πλησίασμα τῶν σωμάτων˙
τὰ ἐνωμένα χέρια, τὰ ἐνωμένα χείλη.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ίσος σε κάποιο σοκάκι της Πόλης ,εκεί που ίσος γνώρισε τους πρώτους του έρωτες, περιπλανώμενος θώπευε τους περαστικούς με τα μάτια του. Η μνήμη του τύπωνε την γεύση του έρωτα, που μοιάζει με την γεύση του καλού καπνού ενός καπνοπωλείου. Μετέφερε τους πόθους, τους καημούς και τους πόνους στο χαρτί με κόπο.

Διαδικτυακή επωνυμία – ανωνυμία

Στην εκπομπή «Παρασκήνιο» 21/1/2008 στην ΕΤ-1 στις 20.00 ακούστηκε η άποψη ότι 2 είναι οι βασικοί λόγοι που κάποιος στο internet μένει ανώνυμος. 1ον για καλλιτεχνικούς λόγους 2ον στην περίπτωση που οι απόψεις του δεν είναι κοινωνικά αποδεκτές οπότε για λόγους ασφαλείας δεν αποκαλύπτει την πραγματική του ταυτότητα. Αν κάνω λάθος παρακαλώ διορθώστε με.

Ορμώμενος από την παραπάνω άποψη θα ήθελα να αναφερθώ στην διαδικτυακή επικοινωνία καταρχήν σχετιζόμενη με τα άλλα μέσα επικοινωνίας και έπειτα με την φυσική επικοινωνία, συσχετίζοντας τον συλλογισμό μου με την επωνυμία – ανωνυμία που καθένας μπορεί να επιλέγει.

Η δυναμική που το internet έφερε στην δυνατότητα του ανθρώπου να απευθύνεται σε ανθρώπους που όχι μόνο δεν έχει γνωρίσει πριν και από κοντά, αλλά και που μπορεί να βρίσκονται κατά κυριολεξία στην άλλη άκρη του κόσμου είναι μεγάλη και γίνεται μεγαλύτερη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όσο εξελίσσετε η τεχνολογία να διευρύνονται και οι τρόποι και οι μορφές επικοινωνίας των ανθρώπων. Εκεί που ίσως δόθηκε μεγαλύτερη ώθηση ήταν στην δυνατότητα ανωνυμίας, πάντα στο πλαίσιο του απλού χρηστή διότι οι έχοντες και οι κατέχοντες έχουν δυνατότητες που ο ανθρώπινος νους δεν δύναται να φανταστεί. Οπότε αυτή η ανωνυμία μάλλον κατ’ ουσία εικονική και όχι πραγματική είναι. Παρά ταύτα αν και εικονική η ανωνυμία, επειδή αυτά τα hyper - μέσα είναι προσβάσημα από λίγους, στην πράξη είναι χρηστική.

Κατά πιο βαθμό όμως η μη φυσική επικοινωνία προάγει τις ανθρώπινες σχέσεις; Δεν λέω είναι πολύ πρακτικές όλες οι μορφές σύγχρονης επικοινωνίας. Από την άλλη μου έρχεται στο νου ένα σύνθημα των αναρχικών, που είδα στο πανεπιστήμιο πριν από χρόνια, που πολύ με είχε συγκινήσει και που έλεγε στο περίπου «έχασα τους φίλους μου γιατί/όταν αγόρασαν κινητό». Κατά την γνώμη μου μόνο η κατά πρόσωπο επικοινωνία προάγει ουσιαστικά τις ανθρώπινες σχέσεις. Όλα τα άλλα είναι ή λειτουργούνε ως υποκατάστατα. Και όταν τα υποκατάστατα παίρνουνε την θέση του πράγματος που υποκαθιστούνε και γίνονται αυτά κυρίαρχα στην ζωή μας, τότε η ζωή μας πορεύεται σε μονοπάτια και δρόμους που μόνο υγιείς δεν μου φαντάζουν.

Θεωρό την ανωνυμία αρνητική, περισσότερο αρνητικό θεωρό όμως το κλήμα ανελευθερίας που υπάρχει στον κόσμο. Δέχομαι ότι ίσος η ανωνυμία σημαίνει έλλειψη ανδρείας και θάρρους, πιστεύω όμως ότι το να μην αφήνεις με πλείστους τρόπους τον άλλον να εκφράζεται ελευθέρα είναι το κατεξοχήν ανήθικο και ξεδιάντροπο.

Διαδρομικές ιστορίες στην Θεσσαλονίκη

Οκτώβριος 2007.
Πηγαίνω κέντρο με το λεωφορείο (Νο.31). Στέκομαι στο κέντρο στο σημείο που το όχημα έχει άρθρωση (σπάει στα δύο). Τα ακουστικά στα αυτιά να παίζουνε Θανάση Παπακωσταντίνου σε δυνατές εντάσεις. Σε λίγο ανεβαίνει μία παρέα από τρεις νεαρούς. Ο ένας άξιζε (καστανόξανθος, γαλανομάτης, με αρκετά καλό πρόσωπο). Στην αλλαγή του τραγουδιού κατάλαβα πως δεν μιλούσανε ελληνικά. Αρχικά μου φάνηκαν ρώσικα μπορεί να ήταν και αλβανικά (αν και αυτές οι γλώσσες δεν μοιάζουν but anyway). Τα παιδιά ήταν μετάξι τους πολύ άνετα. χέρια στους ώμους, στην μέση κ.λ.π.. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ο ένας είχε για φόντο στο κινητό του ένα αντρικό πορτρέτο απείρου κάλλους. Εγώ αν είχα κάτι παρόμοιο (λέμε άν) θα το φύλαγα το κινητό μου ως κόρη οφθαλμού. Θα σκεφτεί κανείς. «Αμάν όλα πονηρά τα βλέπεις. Μπορεί να είχε την φωτογραφία του αδερφού του.» Τι να σου πω; Έχω δει αδέρφια που δεν μοιάζουνε καθόλου. Μπορεί να είχε αδερφό μοντέλο. Μπορεί να ήταν ανοιχτοχέρης και όταν ο θεός χάριζε ομορφιά αυτός να χάρισε όλο το μερίδιο που δικαιούταν στον αδερφό του (λέμε τώρα).

Καλοκαίρι 2006.
Πάω κάπου (δεν είναι της παρούσης το που) με το λεωφορείο (Νο.12). Κάθομαι σε θέσεις που είναι αντικριστές από την αριστερή μεριά του οχήματος (αυτές που είναι τέσσερις μαζί.). Μεσημέρι. Φοράω γυαλιά ηλίου. Έξω αφόρητη ζέστη. Απέναντί μου κάθονται δύο κοπέλες που μέχρι την στιγμή που περιγράφω δεν είχαν βάλει γλώσσα μέσα. Μιλάμε μιλούσανε ασταμάτητα. Κάπου μετά την Χ.Α.Ν.Θ. στην αριστερή μεριά του δρόμου ένας νεαρός και εμφανίσιμος εργάτης απείρου σωματικού κάλους ξεφόρτωνε κουτιά από ένα αμάξι. Ξαφνικά ο εργάτης λόγο της ζέστης βγάζει το μπλουζάκι που φορούσε και εμείς (εγώ και οι κοπέλες που κάθονταν απέναντί μου) μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου να έχουμε μείνει με ανοιχτό το στόμα κοντεύοντας να πάθουμε εγκεφαλικό από το θέαμα. Η κατάσταση είχε έντονες επιδράσεις στην μορφή των προσώπων μας. Τα έχει κάνει να φαίνονται έκπληκτα και συνάμα ενθουσιασμένα. Το τι ακολούθησε μετά δεν περιγράφεται. Είχα αλλάξει 32 bit χρώματα σαν την οθόνη του πισι μου και οι κοπέλες με καταλάβανε.

Τα φλερτ του Μορφέα

Είναι πολύ ωραίο να παρατηρείς ανθρώπους που κοιμούνται. Είναι πολύ ωραίο να παρατηρείς ωραίους ανθρώπους να κοιμούνται. Έστω και αν είσαι βράδυ μέσα στο λεωφορείο (Νο.3) και στο απέναντι κάθισμα κάθετε ένας νεαρός που τον φλερτάρει ο Μορφέας.

Συμμετοχική Ορθοδοξία - Inclusive Orthodoxy

γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν

καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς

Ιωάν. 8:32

Μία άλλη όψη του χριστιανικού μηνύματος «ολίγον» αιρετική για τα Ελληνικά δεδομένα. Την ιστοσελίδα την βρήκα τυχαία στις ιστολογικές περιπλανήσεις μου. Και να σε περίληψη τι πιστεύουν.

Πιστεύουν ότι η εκκλησία μπορεί να συμπεριλαμβάνει τους ανθρώπους όλων των ταυτοτήτων, τους ανθρώπους όλων των εθνών, τους ανθρώπους από κάθε φυλή, ανεξάρτητα του γενετήσιου προσανατολισμού που αυτοί έχουν. Επιδιώκουν μια αναζωογόνηση της πίστης. Αυτήν την αναζωογόνηση την θεωρούν ορθόδοξη όπως επίσης ορθόδοξη θεωρούν και την δύναμη που θα τους βοηθήσει σε αυτή την αναζωογόνηση, η οποία δύναμη είναι το ρηξικέλευθο μήνυμα του ευαγγελίου, το μήνυμα της αγάπης, το κήρυγμα της ελπίδας για τους καταδυναστευόμενους, το μήνυμα που απευθύνεται προς όλους, ανεξαρτήτως φυλής, εθνότητας, γένους η γενετήσιου προσανατολισμού. Ζητούν την Εκκλησία να επεκτείνει την κοινωνική ενσωμάτωση στηριζόμενη στα θεμέλια της χριστιανικής ορθοδοξίας και ασπαζόμενη τις ριζοσπαστικές συνέπειες του Ευαγγελικού κηρύγματος. Και όλα αυτά λαμβάνοντας υπόψη το ευαγγέλιο, την Ιερή παράδοση αλλά και τα συγγράμματα των ερημιτών Πατέρων και Μητέρων και όχι ερήμην όλων αυτών.

Όλο το εγχείρημα αρκετά ενδιαφέρον μου φαίνεται. Η συγκεκριμένη ιστοσελίδα είναι διακοσμημένη με φωτογραφίες που θα έλεγε εύκολα κάποιος ότι προέρχονται από ορθόδοξο εκκλησιαστικό περιβάλλον. Παραθέτουν επίσης στα αγγλικά το Πιστεύω και από ότι είδα με μία γρήγορη ματιά δεν έχει διαφορά με το ορθόδοξο.

http://www.truthsetsfree.net

Το όλο πνεύμα των Χριστουγέννων μου τη δίνει

Ζούμε στη χλιδή και την πολυτέλεια. Πιστέψτε με δεν μας προσφέρουν απολύτως τίποτα. Μας ενδιαφέρει μόνο το τι θα φάμε και το τι θα πιούμε. Οργανώνουμε άχρηστες φιέστες. Φωταγωγούμε τα πάντα. Νοιαζόμαστε για το αν θα φανούμε στον κόσμο, φορώντας επώνυμα ενδύματα και άχρηστα αξεσουάρ. Νοιαζόμαστε ποικιλοτρόπως για την ευχαρίστηση των αισθήσεών μας. Συμφέρει σε εμάς να μας ξεγελούν και να μας παραπλανούν τα πολύχρωμα φώτα, οι βιτρίνες και τα φτιασιδώματα όλων των ειδών, τα οποία αλλοιώνουν τη φυσική ομορφιά που ενυπάρχει στη λιτότητα και στην απλότητα. Σπαταλούμε χωρίς ουσιαστικό λόγο τα αγαθά αυτού του πλανήτη. Αγωνιζόμαστε ως κοινωνίες, ως χώρες, ως πόλεις για το ποιος θα ξοδέψει τα περισσότερα για τους στολισμούς και την προβολή της υπερκατανάλωσης, που τόσα καλά έχει να προσφέρει στον πλανήτη ΓΗ αλλά περισσότερα στις τσέπες των ανήθικων και βάναυσων βιαστών του πλανήτη. Ξεχνούμε ότι μας αρκούν λίγα, τα οποία είναι τα αναγκαία για τη ζωή μας. Χάνουμε την αίσθηση του μέτρου, όταν κάποιοι άλλοι δεν έχουν καν τα απολύτως απαραίτητα. Προσκυνούμε δουλικά την ευτελή και μάταια δόξα της εξουσίας και του χρήματος έχοντάς τα ως είδωλα. Νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας, λατρεύοντάς τον σαν είδωλο.

Δεν στόλισα δέντρο. Δεν έστειλα sms σε φίλους και γνωστούς για ευχές. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο από τους άλλους, διότι και εγώ συμβάλλω ποικιλοτρόπως στην όλη κατάσταση, την ανέχομαι, έχω βολευτεί. Το όλο πνεύμα των Χριστουγέννων μου τη δίνει. Μου φαίνεται πολύ υποκριτικό, πολύ εμπορικό, πολύ επιφανειακό.

Με αγανάκτηση και οργή για την υπάρχουσα κατάσταση και για μένα.
Σμέμνιος Ναΐτης