Μηδένα πρὸ τοῦ τέλους μακάριζε

Την γνωστή ρύση «Μηδένα πρὸ τοῦ τέλους μακάριζε» στη σημερινή εποχή την έχουμε αλλάξει σε «μετά το τέλος ωραιοποίησε την προσωπικότητα και τα έργα του θανόντος». Ίσος αυτό που μας παρασέρνει είναι η συγκίνηση της στιγμής, ίσος μία τάση για εξιδανίκευση των πάντων, πραγματικά δεν γνωρίζω τι. Ίσος αυτός είναι ο λόγος που την ιστορία μπορούμε να την εξετάσουμε καλύτερα όταν έχει περάσει η γενιά που την έζησε.

Οι καιροί της αυτοεξορίας ή της εξορίας λόγο ελευθερίας πνεύματος έχουν πάει στο παρασκήνιο περιμένοντας υπομονετικά τους επόμενους όντως ανθρώπους, όντως ελεύθερους. Την θέση τους την έχει πάρει αφενός μία στάση εντελώς ακίνδυνη για τους πάντες και τα πάντα, χωρίς καμιά πνοή δημιουργικότητας, αφετέρου η δίψα για χλιδή και εξουσία η δίψα του αντιχρίστου.