19/7/08

Τα κομμένα σύρματα.

Τηλεφωνώ


Πολλές φορές δεν τηλεφωνώ γιατί φοβάμαι την απόρριψη. Αποφεύγω την σχέση γιατί φοβάμαι το ρίσκο ή την απόρριψη. Την έλλειψη φλόγας που θα αντικρίσω. Τα κομμένα σύρματα που θα αντικρίσω που στα μάτια μου έτσι θα φαντάζουν τα λόγια σου.

Το ξέρω είναι εγωιστικό να θέλω την σχέση στα δικά μου μέτρα και σταθμά. Είναι σατανικό. Είναι αιτία κακών και οδύνης. Και αυτή είναι η πυγή της θλίψεώς μου. Ο εγωισμός μου και τίποτα άλλο. Πόσο φαιδρός είμαι. Εγώ που κατά τα άλλα πιστεύω πως πρέπει να δέχεσαι τον άλλον χωρίς προϋποθέσεις, όπως αυτός είναι. Πόσο δύσκολο είναι τελικά αυτό.

Θέλω να σου πω πολλά μα δεν μπορώ. Θέλω να σου πω πολλά μα δεν είναι ο καιρός κατάλληλος. Είναι νωρίς ακόμα μ’ ακούς; Είναι νωρίς και εγώ τόσο αδύναμος για να περιμένω. Και γι αυτό κάθομαι και γράφω μήπως τύχει και περάσεις από εδώ και με ακούσεις. Αν και ξέρω πως αυτό είναι απίθανο. Ίσος γράφω για να βρω καταφύγιο. Μα δεν ξέρω αν μπορείς να με ακούσεις. Αν μπορείς να αισθανθείς τους παλμούς των δικών μου συρμάτων.

1 σχόλιο:

Κώστας είπε...

Μέχρι τώρα ήξερα την εξίσωση:
Κάθε χωρισμός = μικρός θάνατος

Τώρα χάρη σε σένα έμαθα κι αυτό:

Χωρισμός = κομμένα σύρματα που συνέδεαν 2 ανθρώπους