15/7/08

In mare.



Βρίσκομαι στην παραλιακή. Κάθομαι στο μεταίχμιο ξηράς θάλασσάς. Δίπλα μου ένα ζευγάρι φιλιέται. Έχω την θέληση να βουτήξω μα ξέρω πως αυτό δεν μπορεί να καταστεί δυνατό. Κάθομαι κάτω και αυτός είναι ο λόγος που μπροστά μου την θάλασσα την αισθάνομαι στο ίδιο επίπεδο με το έδαφος. Η θάλασσα είναι τόσο επίπεδη ώστε να δύναμαι να θεωρήσω την θάλασσα ως προέκταση του εδάφους. Με την ώρα συνηθίζω στο περιβάλλον και το αισθάνομαι οικείο. Αισθάνομαι οργανικά δεμένος με το περιβάλλον αισθάνομαι μέρος του. Ξαναβλέπω το ζευγάρι που αν και πέρασε ένα τέταρτο συνεχίζει να εκφράσει τον έρωτά του με ασταμάτητα φιλιά. Τους χαίρομαι μα συνάμα τους ζηλεύω διότι ξέρω πως είναι πιο πιθανό να βουτήξω στον Θερμαϊκό παρά να αισθάνομαι ελευθέρα μαζί με τον σύντροφό μου.

2 σχόλια:

mahler76 είπε...

ναι μερικές φορές όντως σε πιάνει μια μικρή ζήλια για τα αυτονόητα που δεν μπορείς να έχεις...
Πολύ καλημέρα φίλε μου.

Κώστας είπε...

Κι εγώ τη νιώθω αυτή τη ζήλεια... I guess ότι η δική μας γενιά δε θα μπορέσει ποτέ να εκφραστεί έτσι με φυσικότητα, χωρίς να υπάρχει ο φόβος των αντιδράσεων των άλλων...